mechanics.pl

Przeglądaj wersję html pliku:

w 412 - Wyznaczanie stężenia roztworu cukru za pmocą polary

Światło, jako poprzeczna fala elektromagnetyczna, może ulegać
polaryzacji. Za wektor świetlny uważa się wektor natężenia pola
elektromagnetycznego, a krzywa zakreślana przez koniec tego wektora
określa rodzaj polaryzacji. W przypadku światła naturalnego
(niespolaryzowanego) krzywa ta jest nieregularna; jeśli drgania
zachodzą w jednej, stałej w czasie płaszczyźnie, koniec wektora
świetlnego zakreśla prostą, mówimy o polaryzacji liniowej; jeżeli
koniec wektora obserwowany w kierunku propagacji fali zakreśla okrąg
lub elipsę, mamy do czynienia odpowiednio z polaryzacją kołową lub
eliptyczną.

Światło nieregularne można traktować jako wiązkę, w której
występują drgania w dwu prostopadłych kierunkach. Polaryzację
światła uzyskuje się poprzez podział wiązki na dwie wiązki
spolaryzowane w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych lub
wyeliminowanie jednej z wiązek. Służą do tego polaryzatory różnych
typów: polaryzatory odbiciowe, dichroityczne (tzw. polaroidy),
dwójłomne. Chociaż skuteczność polaroidów dochodzi do 99,999%,
jedynie polaryzatory dwójłomne dają stuprocentową polaryzację.
Dlatego też są stosowane są m.in. w polarymetrach.